Op Printjesdag plaatst De Internet Gids een nieuw kort verhaal van Elske van Lonkhuyzen. In oktober wordt er een kindertekening ontcijferd. 
Het jongetje zit aan tafel.
‘Wat teken je?’ vragen we.
‘Dat zie je toch?’ zegt hij zonder op te kijken.
We glimlachen over zijn bokkig gebogen ruggetje vergoelijkend naar elkaar. Wat een temperament, glimlachen we, wat een lekker eigenzinnig kind. We gaan op onze hurken zitten en kijken aandachtig naar wat er in onhandige lijnen op het papier verschijnt. Hier kan de dvd van het knappende haardvuur niet tegenop.
‘Is het een hertje?’ zeggen we, ‘is het een trein?’
Het jongetje bergt boos zijn potloden op. We proberen hem op zijn weg naar buiten nog even vast te pakken en stevig tegen ons aan te drukken. Nee is ja, denken we. Ja is nee. We zijn gewoonweg niet uit het veld te slaan. ‘Wat is hij lief,’ zeggen we. ‘Kijk toch hoe hij ons tijdens het voetballen vanuit zijn ooghoeken in de gaten houdt.’
We zien de man al in het jongetje. Iemand die heeft geleerd zorgvuldig de woorden bij zijn gevoelens te kiezen en die een bosje bloemen meebrengt als hij op bezoek komt. ‘Hij moet zijn draai nog vinden,’ zeggen we terwijl we de pakjes appelsap schudden en het blikje met de dinosauruspleisters binnen handbereik zetten. We buigen ons over de tekening die slordig op tafel is achtergebleven, in het papier gerimpelde kringen van bekers Roosvicee. ‘Het lijkt op een schildpad,’ zeggen we. ‘Zonder schild.’
In de man in de trein ziet niemand een jongetje. Hij zit in zijn jas verborgen en loert over de opgetrokken kraag naar de bomen, het bagagerek en soms via het raam naar een meisje dat leest. Niemand zegt ‘aandoenlijk’ of ‘onbeholpen’. Nee is nee, denken we, ja is ja. Zonderling is zonderling. We kappen de voorzichtig geïnitieerde gesprekjes snel af, buigen ons diep over onze boeken. We willen de man niet in de gezellige woonkamer die ons leven is uitnodigen. En we willen niet rondkijken in zijn galmende tweekamerappartementje met het witte plastic tuinmeubilair. Niemand gaat voor deze man op de hurken. Niemand weet dat er dagen zijn dat hij expres het label uit de achterkant van zijn trui laat steken, openbare ruimtes bezoekt, en dan gespannen wacht op zachte vrouwenhanden.
Over de auteur
Elske van Lonkhuyzen (1984) publiceerde in 2014 het chapbook Met de beste bedoelingen. Elske zit in het agentschap van Literair Productiehuis Wintertuin, lees meer van haar op wodkanademosterd.com.
