In de baan van Jupiter
is een migrant gesignaleerd
die tegen de stroom in beweegt
het doet aan een wilde zalm denken
hij wil paaien in ons zonnestelsel
en zodra de eieren zijn afgescheiden zal hij sterven
'als we niet tijdig ingrijpen, zullen er binnenkort
miljoenen zalmen uit de hemel vallen, we moeten
met grote netten de lekkende grenzen van de atmosfeer bewaken'
zoals de handelaars tijdens de Hanzetijd deden
Londen, Lübeck, Keulen, Hamburg
het monopolie op de vishandel
het geloof in een rooskleurige toekomst
Scandinavisch landijs, miljoenen zwerfstenen:
in de 14de eeuw hadden de kerken kieuwen
met daken en muren die glinsterden als zilveren schubben
ik lees in Kaputt van Curzio Malaparte over een Duitse generaal
die in een rivier wordt overwonnen door onmacht
waarop hij, brullend en bijtend, een luitenant beveelt
een kogel te jagen door het hoofd van de laatste zalm in Finland
en in de buurt van Auschwitz werd in 1946
een massagraf gevonden waarin kinderen dreven
zo mager als een ruggengraat, wat je opbouwt
als je van brokstukken een puinhoop maakt
mijn eengekraakt Europa:
'geschiedenis is iets heel besmettelijk'
de ijskappen smelten, de zeespiegel stijgt
maar de kerken kunnen niet meer zwemmen
en er spoelen steeds vaker zalmen aan
opgejaagd, de kop doorboord
soms, als ik ga snorkelen in de Noordzee
tussen de huizen die drijven op kalk en klei
hoor ik lange diepe tonen
het doet aan een koor denken
en wanneer de zee aanspoelt in lange trage golven
kleurt de toekomst rood
we halen de netten op, tellen de netto winst
1 moeder met 1 pasgeboren kind
in haar buik
ik doorprik de hemel, haak mijn blik
aan de zwarte gaten tussen de wapperende sterren
als de walvissen huilen
huilen niet de walvissen
huilen een gat in het heelal
Dit gedicht is geschreven naar aanleiding van het kunstwerk 'I Traveled 1.8 Million Years To Be With You' van Anne Duk Hee Jordan. Het maakt onderdeel uit van Beaufort2018, de kunsttriënnale in West-Vlaanderen.
