Zaban Razdar doolt, maakt onderweg foto’s, schrijft, en danst wanneer de inkt niet vloeien wil. Hij is bang door zijn familie verstoten te worden vanwege zijn schrijven, verlangt naar een penvijand en vraagt zich af of twijfel de kern van een identiteit kan zijn. Als ondertitel van zijn biografie werd “Had ie maar één ding gedaan” gesuggereerd.