P////AKT

Poëzie / 26.05.22

Veld

Hannah Chris Lomans

DIG verzorgt de randprogrammering van P////AKT voor het seizoen 2022-2023 met de titel Turning to Dust and Bones. Hannah Chris schreef Veld als reactie op de tentoonstelling Powercells, the commons van Anders Dickson in P////AKT, te zien van 24 April – 29 May 2022.

Foto door Charlott Markus, tentoonstelling van Anders Dickson in P////AKT Amsterdam





je wilt een ritueel maken. iets dat door een kolossaal aantal mensen gedeeld wordt. mensen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, die toch op precies hetzelfde moment precies dezelfde handeling uitvoeren. een dans haast. een choreografie. het moet iets kleins zijn. een tandenborstel die wordt opgepakt, even wordt vastgehouden. nee, abstracter. een handeling waarvan de betekenis niet vastligt. die zich niet laat bepalen door functionaliteit. allerlei mensen van overal op de wereld, die, in badkamers, supermarkten, kantoren, parken, op precies hetzelfde moment, zonder een woord met elkaar te delen, op de grond gaan liggen. hun armen gespreid. allemaal hebben ze voor even het gevoel dat ze zwaar zijn. dat ze zijn verzonken in de grond. onbeweeglijk. topzwaar.

en dat ze daarna, als ze één voor één weer overeind komen en hun dag vervolgen, waar waren ze ook alweer mee bezig, een stukje lichter zijn dan eerst, net zoals je, als je een tijdlang een zware rugzak hebt gedragen en die eindelijk van je schouders laat glijden, het gevoel hebt dat je een heel klein beetje zweeft.








een bedauwd veld
nog voor de ochtend is aangebroken
tientallen lichamen liggen verspreid over dat veld


  iets vleit zich neer en spreidt zich uit

  zal ik je
  je mag me
  als je maar zacht

  iemand ligt met geopende mond
  op de vochtige bosgrond en blaast
  adem de aarde in

  mos streelt hun lippen
  likt hun liezen

  iets ademt


        een kuil in de mossige grond
        waar licht zich verzamelt als water

        een hoofd laat zich achterover zakken
        legt zich vanaf de kruin in dat hete water

        en het hoofd opent zich
        strekt hun zenuwen uit
        naar het mycelium


    iemand richt zich wervel voor wervel op
    en maanlicht breekt op hun huid als een golf

    een ademende, zingende lengte

    elke keer dat je opstaat laat je iets achter
    wat je achter mag laten

    iemand draagt kinderen in diens armen
    ongeopende bloesemknoppen in diens hals


      iemand weerstaat de verleiding
      om sneller te gaan dan zichzelf
      iemand weerstaat de verleiding
      om een beweging los te wrikken
      om warmte te forceren
      om het lijf iets anders te laten zijn dan een afgekoeld lijf
      in een bedauwd veld
      voor het aanbreken van de ochtend


  we zijn neergestort en terwijl we vielen muteerden we
  we zijn gaan liggen op de plekken waar we terechtkwamen
  er was een moment van stilte
  en toen zijn we weer opgestaan







ik, die zoekt naar stemmen in het bos

ik, die hun onderlichaam tot aan de navel bedekt met aarde, bladeren, pissebedden

ik, die trauma voorvoelde dat hen later pas zou raken

ik, die de lege plekken tussen de objecten bewoont met honger

ik, die hun lichaam uitspreidt over een ruwe, schuingetrokken stam

ik, die iets bij zich draagt dat hen ergens, gaandeweg, verliest

ik, die de weg terug niet meer kan vinden en weet dat hen dat ook niet wil

ik, die bang is voor een ontmoeting die onvermijdelijk wel zal gebeuren

ik, die vanaf hun rug gezien
balancerend op scherven
de stap opzij niet zet

ik, een bekken een samengebalde vuist

ik, een kogelgat waaruit een paarse schimmel bloeit

ik, koraal geworden ik adem zoutkristallen bedek mezelf met zeewier

ik, schimmel ik een veer

ik, vingertoppen die de grond net niet raken




Foto door Charlott Markus, tentoonstelling van Anders Dickson in P////AKT Amsterdam


Foto door Charlott Markus, tentoonstelling van Anders Dickson in P////AKT Amsterdam

Hannah Chris Lomans is schrijver. Hen studeerde Creative Writing te ArtEZ en volgde het Slow Writing Lab, een vrije master van het Nederlands Letterenfonds. In hun schrijven vertrekt Hannah Chris vanuit zowel een verlangen naar als een geloof in transformatie. Tekst is voor hen een plek waar hen een radicale maar precaire vloeibaarheid kan belichamen. In 2020 nam Hannah Chris deel aan de Parijsresidentie van Vlaams-Nederlands Huis deBuren en publiceerde hen het chapbook Blijf de kou wegstrijken bij Wintertuin Uitgeverij. Hun teksten verschenen onder meer in De Gids en NRC Handelsblad en op de podia van Brainwash Festival, Wintertuinfestival, Nieuwe Types, Perdu en Frontaal. Momenteel werkt hen aan hun debuut, dat bij De Bezige Bij zal verschijnen.  

Meer van deze auteur