op de verjaardag van mijn vader mag ik meehelpen in de keuken
we maken fufu en pundu
bonen en beigne
en voor de wat oudere makajabu
en ook kip / ik mag de kip snijden

in de aroma’s van al het eten bonst de luide muziek in de Nederlandse buurt die als Oost Congo België
proeft
mijn hoofd gaat van boven naar beneden,
mijn stembanden brommen mee met de muziek
het doet pijn wanneer ik uitschiet

uit mijn hand
al dat bloed / de stukjes vlees
van mij, van een dier
wat een zegen dat ik een verjaardag vier

dus met twee vingers dauwen we in de wond
de opa van mijn vader was gemaakt tot slaaf
nog eens dieper in die wond
ze doen de derde wereldoorlog in mijn moeders achtertuin
zo diep, ik voel eindelijk bot

het is nooit sterk genoeg geweest,
een familie van twaalf, vier overleven, acht overleden
de nakomelingen vluchten op de voet
ik ren naar de woonkamer om te laten zien hoe ik bloed

zij leren mij vieren
we zijn in Europa! geraakt! vrees niet!
hier hebben we pleisters in de kleur van je handpalmen
hier hebben we *tèrre àppelle* met telbare kamers voor je stem om weg te galmen
en Nikon camera’s die vlak voordat ze de *world press* foto nemen, een moment uit je ogen stelen
zo kun je terugblikken op je laatste vlammen

dit zijn de traanstriemen over je gouden wangen / dit is het meisje met de moeder die bang is / dit
oneervol tanden knarsen, breken, moeten smeken en zweren / dit is oma niet herkennen en sorry
zeggen wanneer je accent niet beheerst is / dit is het koud zweet tijdens de protesten / nerveus zijn voor
de bloedtesten / je bent klaar voor inspectie / ben je wel echt een tweede in een generatie?

de wond in mijn trillende hand proberen ze te bedekken
de gouden *pagne* van een moeder is aan het lekken
aan mijn been zit een kind van een zus te trekken
wijst naar de grond, ons tapijt zit onder de bruine vlekken.
het is tijd voor de familievrienden om te vertrekken,
hun stampende schoenen nemen afscheid, vanuit dezelfde plekken

de mannen drukken hun hoofden tegen elkaar,
de vrouwen kussen de wangen van elkaar
de ouders
drukken hun kinderen in hun benen en schouders.
de muziek blijft aan.

wanneer ik weer op school ben en mijn hand op steek,
springt mijn wond plotseling open
de docent kijkt me aan met hele grote bange ogen
*dat is toch zeker niet je antwoord mag ik hopen!*
als ik niet op let, moet ik terug naar mijn eigen land toe keren.

dus ze wordt verlegen, keert haar hoofd naar beneden,
naar de bodem van dit verwarrend stukje land,
daaronder zit zand,
daaronder zit de Euro-Aziatische plaat
te duwen tegen de Afrikaanse rand

van wie mag dit?