ZIDANE LEERT MIJ HOE IK HET PERFECTE IMMIGRANTENKIND MOET ZIJN TOTDAT HET MIS GAAT
écoute ma chérie, als iemand op het perron een hitlergroet cadeau doet
dan slik je zestig jaar aan succesvol verlopen immigratie, een goudse geboorteakte,

de war on terror & een prestigieus kunstdiploma door,
en prevel je: dank u wel.

verkoop een door een burgeroorlog geteisterde grootouder.
schraap het accent met een kartelmes van je tong af.

gorgel elke dag met bleek. de wonden blijven branden,
maar de hand van de president schudden zal de pijn verminderen.

bekeer tot het agnosticisme.
als iemand vragen begint te stellen over God, wijs dan naar je ouders.

wijs naar de schoonmakers & automonteurs & huisvrouwen & het uitschot.
iedereen die jou hier heeft gebracht, begrijpt niet hoe het spel te spelen.

anders hadden zij ondertussen ook goud mogen kussen.
bidden doe je totdat het volk je naam bezingt.

geloven is een bezigheid om te voorkomen dat de uren in de fabriek & cabarets hen wurgen.
je gelooft niet, je manifesteert. dit had je altijd al zien aankomen.
je zou dood kunnen koken in je westerse badkuip,
maar je moet het nog steeds warmte noemen.

de wereld ligt aan je voeten als je alleen verliefd wordt op vrouwen
die de taal van je moeder niet spreken.

met haar weet je zeker dat jullie toekomstige kinderen licht & veilig zullen zijn.
ze verstikt je niet. haar kan je vertrouwen met alle pincodes voor alle rekeningen.

het enige wat je mag uiten zijn dankbaarheid & trots.
het enige wat je hoeft te doen, is winnen.

soms moet je naar je oude wijk gaan om foto’s te maken met de rondzwervende kinderen.
glimlach, niet te veel. deel high fives uit. aai een paar zwartharige bollen.

zegen ze elke keer met hetzelfde verhaal over doorzettingsvermogen &
dromen buiten je belastingschijf om.

als je moe wordt, sla dan met je hoofd tegen de muur.
er is geen tijd om uit te ademen & rond te kijken.

het volgende immigrantenkind ademt in je nek, klaar om de titel van je af te pakken.
sla je hoofd nog maar eens tegen de muur ma chérie.

onthoud: het enige wat je hoeft te doen, is blijven winnen.

en stiekem wil ik nog steeds winnen.
stiekem wilt een deel van mij nog steeds aan de grote tafel zitten met de grote jongens,

maar ik ben ook bang.
hoe kan een meisje bestaan als ze continu bang is?

hoe kan ik ruimte nemen als ze er elk moment voor afgestraft kan worden?

ik kan A) de rest van mijn carrière boeken schrijven over hoe onderdrukkend,
gewelddadig en achterlijk mijn cultuur en geloof is. bonuspunten als ik verstoten word door
mijn ouders. bonuspunten als ik mijn benen alleen open voor witte mannen. bonuspunten
als ik dit mijn gehele persoonlijkheid maak. advies: zorg ervoor dat je ex-omgeving een vorm
van eerwraak begaat. dan ben je de ultieme It girl voor de rest van je leven.

ik kan B) zo hoog klimmen dat ik alleen maar walgend en neerbuigend kan kijken naar mijn
mensen onder mij. als je voor deze optie kiest, is het heel belangrijk dat je voor macht gaat.
mensen moeten weten wie je bent. je moet vooral keer op keer duidelijk maken dat je dit
allemaal in je eentje hebt gedaan. er was niemand die je wilde helpen want er was niemand
die je begreep want jij bent natuurlijk the chosen one. gefeliciteerd! (sidenote: deze optie
werkt het best als je een man bent.)

ik kan C) gouden medailles winnen op de olympische spelen.

wees geweldig. kies voor dit land.
win goud. wees ongelooflijk dankbaar voor alle kansen.
wees verder vooral stil. herhaal dit proces
totdat je lichaam het opgeeft of totdat je je tong eraf hebt gebeten.

als je ervoor kiest om met al dat talent toch niet voor dit land te kiezen
maar voor een moederland, een land van een moeder,
een land waar ik mag falen, waar ik niet continu de beste hoef te zijn,
weet dan dat je dom bent. je bent dom, ondankbaar,
een kind met te veel keuzevrijheid, arrogant, een grote bek.

je bent toch niet zo goed als je denkt dat je bent. vergeet dat vooral niet.

maar dit is allemaal zo euforisch, zo ongelooflijk voorwaardelijk.
als ik voor dit land vecht en VERLIES, ben ik geen onderdeel meer van de wij.
dan hoor ik weer bij de zij. dat vertellen ze niet.
er schuilt altijd een addertje onder het gras, zelfs als je de ‘juiste’ keuze maakt.
ik geef alles wat ik heb om de wij trots te maken,
maar ik ben altijd één verkeerde stap, één valse noot, één gemiste penalty,
één opmerking verwijderd van uitsluiting. dan ben ik gewoon een banensteler,
uitkeringstrekker, geitenneuker, schoolverlater, profiteur, bommenlegger
en alles wat de wij niet wil. dan word ik zonder moeite in brand gestoken
door de mensen die mij er zo graag bij willen hebben.
alles zodat de grote tafel rijn en puur blijft.
alles
breekt.
alles
breekt.

ik loop een blessure op en ik word in de steek gelaten.
ik uit kritiek en ik ben ondankbaar.
ik geef de beker uit handen en
de muurschildering van mijn gezicht wordt met hakenkruizen beklad.
ik ga op de foto met de president van mijn moederland en
elke krant en media outlet twijfelt aan mijn loyaliteit,
alsof ik geen wereldtitels voor de wij heb gewonnen.

is dat geen onmacht? weten dat je alle heilige regels hebt gevolgd en
nog steeds voor de finish line geëxecuteerd kunt worden?

gewoon omdat het kan.
gewoon omdat je het verdient.
gewoon omdat je nooit mag denken dat je er bijna bent.